Ζούνε εδώ και γενιές στον ωκεανό, κάνοντας καταδύσεις και ψαρεύοντας, και σπανίως πατούν το πόδι τους στην ξηρά. Αλλά τώρα υπάρχει κίνδυνος καταστροφής των υφάλων που τους συντηρούν …
Johnny Lagenheim
The Guardian, Σάββατο 18 Σεπτεμβρίου 2010
Η Diana Botutihe γεννήθηκε στη θάλασσα. Τώρα, στα 50 της, έχει περάσει όλη τη ζωή της σε σκάφη που είναι συνήθως μόνο 5μ μήκος και 1.5m πλάτος. Επισκέπτεται την ξηρά, μόνο για εμπόριο ψαριών και προμήθεια ρυζιού και νερού. Η βάρκα της, είναι γεμάτη με τα εφόδια της καθημερινής ζωής – μπιτόνια, μαυρισμένα τσουκάλια, πλαστικά σκεύη, λάμπα πετρελαίου και δυό γλάστρες.
Η Diana είναι μια από τους τελευταίους θαλάσσιους νομάδες του κόσμου. Μέλος του έθνους των Bajau, κάτοίκων της Μαλαισίας που ζουν εδώ και αιώνες στη θάλασσα, διαπλέοντας το κομμάτι του ωκεανού μεταξύ των Φιλιππίνων, Μαλαισίας και Ινδονησίας. Τις απαρχές της διασποράς των Bajau διηγείται ο μύθος μιας πριγκίπισσας του Johor της Μαλαισίας, η οποία παρασύρθηκε από μια ξαφνική πλημμύρα. Ο πατέρας της μέσα στη θλίψη του διέταξε τους υπηκόους του να φύγουν και να επιστρέφουν μόνο όταν θα έβρισκαν την κόρη του.
Κατά τη διάρκεια των γενεών, η Bajau προσαρμόστηκαν στο θαλάσσιο περιβάλλον τους και, αν και στο περιθώριο, οι γνώσεις τους ήταν σεβαστές από το μεγάλους σουλτάνους της Μαλαισίας, οι οποίοι υπολόγίζαν σε αυτούς για τη δημιουργία και την προστασία των εμπορικών δρόμων. Είναι δεινοί στην ελεύθερη κατάδυση, βουτούν σε βάθη 30μ και περισσότερο για να κυνηγήσουν τα ψάρια της ανοικτής θάλασσας ή μαργαριτάρια αλλά και τα αγγούρια της θάλασσας – μια λιχουδιά των Bajau και αγαθό που εμπορεύονται για αιώνες.
Δεδομένου ότι η κατάδυση αποτελεί καθημερινή δραστηριότητα, οι Bajau φροντίζουν να σπάσουν τα τύμπανα των αυτιών τους σκόπιμα σε νεαρή ηλικία. «Αιμορραγείς από τα αυτιά και τη μύτη, και θα πρέπει να περάσουν μια εβδομάδα στο κρεβάτι λόγω της ζάλης», λέει ο Imran Lahassan, της κοινότητας των Torosiaje στη Βόρεια Sulawesi, Ινδονησία. «Μετά από αυτό μπορείς να βουτάς χωρίς πόνο.» Όπως είναι αναμενόμενο, οι περισσότεροι ηλικιωμένοι Bajau έχουν προβλήματα ακοής. Στις καταδύσεις, φορούν σκαλισμένα στο χέρι ξύλινα προστατευτικά γυαλιά με φακούς από γυαλί, και ψαροντούφεκα από ξύλο, ελαστικό καουτσούκ και μέταλλα scrap.
Ο αριθμός των Bajau ζουν στις παραδοσιακές βάρκες lepa-lepa (στενά σκάφη με δυνατές μηχανές, που τα εκτιμούν ιδιαίτερα οι παράκτιοι πληθυσμοι της περιοχής) φθίνει γρήγορα, ωστόσο. Ο νομαδισμός βρισκόταν πάντα σε αντίθεση με τα σταθερά όρια των κρατών, και κατά τη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών αμφιλεγόμενα κυβερνητικά προγράμματα έχουν αναγκάσει τους περισσότερους Bajau να εγκατασταθούν στην ξηρά. Σήμερα, πολλοί ζουν σε χωριά χτισμένα σε ξύλινες πλατφόρμες, όπως το Torosiaje. Ο οικισμός είναι μοναδικός διότι βρίσκεται ένα ολόκληρο χιλιόμετρο μέσα στη θάλασσα.
Η Ane Κασίμ και ο γιος της Ramdan περνούν έξι μήνες κάθε χρόνο στο Lepa-Lepa τους, συντηρούμενοι με ό, τι συγκομιδή τους παρέχουν οι ύφαλοι. Το σούρουπο, μαζεύονται με τα άλλα σκάφη στα υπήνεμα ενός μικρού νησιού, δίπλα σε μαγκρόβια δάση, όπου τα νερά είναι ήρεμα. Ανάβουν μικρές φωτιές στην πρύμνη και ψήνουν καρκινοειδή ή βράζουν το ζωμό μαλακίων. Είναι ζωτικής σημασίας η σχέση τους με το φυσικό περιβάλλον: «Λατρεύω τη θάλασσα – το ψάρεμα, την κωπηλασία, να αισθάνομαι τα πάντα, το κρύο, τη ζέστη,» λέει η Ane.
Δεν είναι εύκολη ζωή. Τα περισσότερα Lepa-Lepa έχουν υποτυπώδεις κινητήρες, αλλά η Ane δεν έχει την οικονομική δυνατότητα για ένα. «Πρέπει να κοπηλατήσω για να πάω στο Torosiaje. Δεν έχουμε τίποτα. Ο σύζυγός μου πέθανε από κράμπα.» Εννοεί την ασθένεια των δυτών. Σήμερα, όσοι έχουν οικονομική δυνατότητα καταδύονται με αεροσυμπιεστές. Ο αέρας αντλείται μέσω ενός λάστιχου κήπου ώστε οι δύτες μπορούν να πάνε βαθύτερα για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα – 40 μέτρα ή περισσότερο. Αγνοώντας την ανάγκη να περιορίσουν την έκθεσή τους σε πίεση, αμέτρητοι Bajau έχουν καταλήξει ανάπηροι ή πεθάνει από τις θανατηφόρες φυσαλίδες αζώτου στο αίμα τους.
Η πρακτική συνεχίζεται, ωστόσο, επειδή είναι επικερδής – ειδικά όταν εμπλέκεται το κυανιούχο κάλιο. Η αλιεία με κυάνιο πρωτοεμφανίστηκε από ψαράδες του Χονγκ Κονγκ, που αναζητούσαν είδη του υφάλου όπως σφυρίδα για να ικανοποιήσουν την αυξανόμενη ζήτηση από τα εστιατόρια θαλασσινών για ζωντανά ψάρια. Εξαπλώθηκε τάχιστα σε ολόκληρη την περιοχή Coral Triangle, η οποία εκτείνεται μεταξύ έξι χωρών της Νοτιοανατολικής Ασίας και είναι η κοιτίδα της μεγαλύτερης βιοποικιλότητα θαλάσσιων ειδών του πλανήτη, συμπεριλαμβανομένων του 76% όλων των γνωστών κοραλλιών. Οι δύτες χρησιμοποιούν πλαστικά μπουκάλια και ψεκάζουν με το δηλητηριώδες σύννεφο το είδος-στόχο, παραλύοντάς τα και καταστρέφοντας τον κοραλλιογενή οικότοπο. Σήμερα, η αξία αυτής της βιομηχανίας υπολογίζεται σε περισσότερα από $ 800 εκατομύρια ανά έτος, σύμφωνα με έρευνα του WWF.
Το Torosiaje ήταν περικυκλωμένο από υφάλους με αφθονία ζωής. Τώρα υπάρχουν μόνο εγκαταλελειμμένες εκτάσεις με θραύσματα κοραλλιών, κληρονομιά ετών αλιείας με δυναμίτη και κυάνιο. Είναι μια συνηθισμένη ιστορία στο σύνολο του Coral Triangle – κοινότητες να καταστρέφουν το περιβάλλον που τους συντηρεί, οδηγούμενες από τις αδηφάγες παγκόσμιες αγορές. Ευτυχώς, τα πράγματα έχουν αρχίσει να αλλάζουν. ΜΚΟ όπως η WWF και η Conservation International βοηθούν τη δημιουργία θαλάσσιων προγραμμάτων διαχείρισης που ενθαρρύνουν την αειφορία με τη χρήση ζωνών που απαγορεύεται η αλιεία και την επιστροφή σε παραδοσιακές μεθόδους αλιείας. Συχνά είναι οι Bajau οι οποίοι διοχετεύουν τα εν λόγω προγραμμάτα στις τοπικές κοινότητες.
Η παραδοσιακή κοσμολογία των Bajau – ένας συνδυασμός ειδωλολατρείας και Ισλάμ – αποκαλύπτει μια σύνθετη σχέση με τον ωκεανό, που γι ‘αυτούς είναι μια πολυσχιδής και ζωντανή οντότητα. Υπάρχουν πνεύματα στα ρεύματα και τις παλίρροιες, στους κοραλλιογενείς υφάλους και τα μαγγρόβια. Τέτοια ευλάβεια και γνώση θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για τη διατήρηση και όχι την καταστροφή.
Περισσότερες φωτογραφίες των Bajau: jamesmorganphotography.co.uk
Η «Μαζική απώλεια κοραλλιογενών υφάλων» θα γίνει έτσι κι αλλιώς σύμφωνα με μεταγενέστερα δημοσιεύματα.
http://www.econews.gr/2011/02/24/news-koralliogeneis-ufaloi/
Ειδικότερα για (Το «ξεθώριασμα» των κοραλλιών) είχε αναφέρει στην σελίδα της και η Greenpeace (θαλάσσιο τμήμα;).
Δεν ξέρω πότε, όμως είχε υποστηρίξει μια σχετική καμπάνια.
http://oceans.greenpeace.org/gr/245656/247804/338013
Γιγάντιο Θαλάσσιο πάρκο σε περιοχή με κοράλλια, εντός ΑΟΖ Αυστραλίας και βυθισμένα πλοία από την εποχή του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.
http://www.econews.gr/2011/11/28/thalassio-parko-afstralia/
Δείτε όμως και αυτό:
Το βαθύτερο σημείο των ωκεανών βρίσκεται στην Ειρηνικό Ωκεανό, στην τάφρο Mariana, κοντά στα νησιά Mariana στην Ιαπωνία.
http://www.dinfo.gr/?p=12343
Διαβάστε περισσότερα: http://www.dinfo.gr/?p=12343#ixzz1f0Xt8WZi
Ψαρεύοντας….περπατώντας!!!
http://ypovrixio-kinigi.gr/%CF%88%CE%B1%CF%81%CE%B5%CF%8D%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%82-%CF%80%CE%B5%CF%81%CF%80%CE%B1%CF%84%CF%8E%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%82/
Τα σφουγγάρια, πηγή για τα φάρμακα του μέλλοντος
Τρεις δύτες ετοιμάζονται για μια υποβρύχια αποστολή. Δεν πρόκειται να ψαρέψουν ή να περάσουν ανέμελα το χρόνο τους. Πραγματοποιούν το πρώτο βήμα σε ένα ιδιαίτερα απαιτητικό πρόγραμμα έρευνας.
Αναζητούν ένα συγκεκριμένο είδος σφουγγαριού που ονομάζεται κραμπ – κραμπ, το οποίο παράγει ουσίες, που μπορούν να χρησιμοποιηθούν στην παραγωγή νέων φαρμάκων.
Πρόκειται για ένα είδος κόκκινου σπόγγου που καλύπτει τα βράχια σαν λεπτή μεμβράνη. Γι’ αυτό αποδεικνύεται εξαιρετικά δύσκολο να το μαζέψουν. Για να το αποκολλήσουν, οι δύτες χρησιμοποιούν σφυριά και μαχαίρια.
Η διαδικασία γίνεται με πολλή προσοχή, γιατί το σφουγγάρι είναι ένας ζωντανός, πολύ ευαίσθητος οργανισμός που πρέπει να παραμείνει στη ζωή, έτσι ώστε να προσφέρει στους ερευνητές τις πολύτιμες ουσίες του.
http://gr.euronews.com/2013/07/02/sponging-off-the-sea/